Dag Jan Petje Jan
Je kwam zoals oude fotoboeken tot leven. Wat kleur in grijs met een tijdloosheid die haar adem niet inhield maar in haarfijne klikjes vastlegde. Je bril krulde zich achter je hoorapparaat als horen, zien en vastleggen.
Je leek als een lopend archief die haar kennis zal openbaren.
En ondertussen zette je koffie voor de mannen. Als een pater in een klooster zonder muren. Maar dit hinderde jou niet om met een sloffen penseel mijn wereld te doen tintelen. Wie was die man die zo veel en net niet in mijn wereld was. En toch kende?
Was net alsof je op mijn zolder had gelopen. In mijn kelder foto’s nam zonder méér te doen dan enkel te schouwen. En nu ik jou ontmoet, mij de foto’s doet herinneren.
Niet dat je iets weet. Je trekt foto’s. Niet het leven. Ik trek het leven, geen foto’s. Maar samen doen we dezelfde dingen. Alleen dat wist ik niet.
Je geeft me een strelend gemoed.
Dag Jan Petje Jan
Meneer Henri Remi Pêdon
knarfbel.blogspot.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten