Dag Mevrouw Zevenstaart

Ergens in mijn tuin ligt er een deurklink. De deur is er nooit geweest. Maar om mijn grenzeloos zijn te begrenzen, heb ik er ooit een deurklink geplant. Om me te oefenen in grenzen.

Heb er steentjes rond gelegd, als rite. Steentjes van anderen om mijn verbondenheid in tederheid vast te leggen. Is een berg van steentjes geworden. Maar de deurklink is me bijgebleven.

En als ik, zoals vandaag even grenzeloos door de tuin loop, vertoef ik even bij de tempel van die steentjes.

Niet voor de steentjes. Maar voor de deur die er nooit was. Wel de deurklink die me zo dierbaar is geworden. Als houvast in de tuin van mezelf.

Dag Mevrouw Zevenstaart

   Was een kunstenaar op het doek. En nu staar ik naar de tuin vanop mijn tempel.

                                                                                                                Meneer Henri Remi Pêdon